Het zal een maand of wat geleden zijn dat wij op zondagavond thuis kwamen en uit de auto stapten, toen we het kattenluik hoorden rammelen. Omdat we aan de andere kant van de beukhaag stonden, hadden we geen zicht op de keukendeur.
Wie schetst onze verbazing toen we Spooky in het weiland zagen en Boofy even later slapend op zolder aantroffen ...
Aha .. dat is geen zuivere koffie, dacht ik.
Nu hadden we al vrij snel na de verhuizing gezien dat er wel eens een grote kat (we noemen hem inmiddels ´Hein´) in de tuin van de buurvrouw zat. En die hadden we ook een enkel keertje bij ons in de boomgaard zien lopen. (De foto hierboven is ´em niet hoor, maar hij lijkt er wat op. Hij heeft vooral een veel bozere snuit in het echie ...)
Daarvoor moest hij dan wel het slootje over springen, maar dat is een peulenschilletje voor een poes.
Toen ik de buurvrouw weer sprak, vroeg ik of ze een poes had. Hij bleek van haar buren te zijn aan de andere kant ...
Al vrij snel merkten we dat het kattenluik ´s nachts druk werd gebruikt. Omdat ik vrij licht slaap, hoor ik dat allemaal.
Moet het zo hard ... vroeg ik me wel vaak af ...
En wat vreemd dat Boofy altijd meteen de trap naar zolder op stuift!
Toen we terug kwamen van Valkenburg, was de eettafel helemaal vies. Grond, zand, gras ... bah!
Nu zit Spooky wel eens op tafel, maar dit ...?
Nee, dit is echt niet pluis!
Van de week zag ik het een keer gebeuren aan het einde van de middag. Ik was juist eten aan het koken en Boofy stoof door het luik naar binnen. En hij werd achterna gezeten door Hein!
Drommels, drommels nog aan toe ... Ik stond meteen buiten en jaagde hem weg. Hij vloog zo ongeveer door de boomgaard en verdween met een grote boog over de sloot in het struikgewas bij de buurvrouw!
Intussen werd het ons wel steeds duidelijker wat er hier aan de hand was...
Wat een rotkat zeg! Ik dacht van mezelf dat ik van alle poezen hield, maar deze kon ik wel villen!
Als ik hem te pakken krijg, draai ik gehakt van hem hoor..., zei ik tegen Spooky en Boofy.
Maar aan boos worden alleen heb je ook niet veel, dus toch maar je verstand gebruiken...
Misschien was het toch wel beter om een kattenluik te plaatsen die op de chip van onze poezen reageert ... Maar ja, dan kan Hein in de tuin toch nog steeds heer en meester zijn.
Hij jaagt onze poezen de stuipen op het lijf; de één zit bang op zolder en de ander op de tafel beneden ...
Op het aanrecht kwam standaard een literkan water te staan en ik smeedde een plannetje.
Het huidige kattenluik heeft namelijk 2 knopjes, waarmee je kunt regelen dat poezen wel naar buiten kunnen maar niet naar binnen. Maar ook juist andersom...
Afgelopen nacht was het weer raak! Eerst vloog Boofy door het kattenluik en rende linea recta de zoldertrap op. Meteen hoorde ik weer het kattenluik ..., en daarna nog een keer.
Ik stoof meteen m´n bed uit om te kijken. Als onze beide poezen nu binnen waren, dan was het foute boel. En jawel hoor ... Spooky zat angstig op de tafel en Boofy zat met grote ogen op een verhuisdoos op zolder.
Met m´n nieuwe kleine felle zaklampje speurde ik vanachter het glas van de keukendeur de tuin af, maar ik zag geen Hein...
Now of never ...., dacht ik!
Het kattenvoer verhuisde naar de hal, de deur tussen de keuken en de hal ging dicht en uiteraard het kattenluik op het standje van wel naar binnen kunnen en niet meer naar buiten ...
En toen maar wachten ..!
Eigenlijk verwachtte ik niet dat Hein het nog een keer zou proberen. Hij is nog deksels slim ook...
En ik hoopte ook maar dat onze eigen katten niet gingen zeuren om naar buiten te gaan. Boofy kwam inderdaad al heen en weer lopen in onze slaapkamer en ging bij het raam kijken. Spooky lag aan m´n voeteneinde en was nog steeds bang.
Na zo´n anderhalf uur hoorde ik het kattenluik! En hoe ... Hein leek als een kanonskogel naar binnen te stuiven.
Hahahaha, en ik hoefde mezelf niet eens te haasten, want hij kon er toch niet meer uit.
Ik hoorde hoe hij probeerde eruit te komen, maar het luik zat dicht en hij zat gevangen!
Oh, wat voelde ik me goed ... Vijf minuten over 4...
Het uur van vergelding!
Ik deed de keukendeur open en het licht aan. Daar zat ie dan, dat grote lompe beest ...
Geen wonder dat mijn poesjes bang voor hem zijn, dacht ik. Wat een lelijkerd zeg!
Als je die ´s nachts in het donker tegen komt ...
En terwijl Hein als een gek met zijn kop tegen het kattenluik stond te rammen, pakte ik de literkan met water en plensde het in één keer over hem heen.
Hij vloog letterlijk een meter in de lucht tegen het raam van de keukendeur aan!
In paniek begon hij nog harder te beuken tegen het luik ...
En toen kreeg hij nog een tweede lading water van mij .. Ja, wraak is zoet hoor ...
Hij krijste afschuwelijk en vloog nu diagonaal omhoog en het koffiezetapparaat lag bijna op de grond.
Weer begon hij doodsbenauwd tegen het luik te rammen en te janken.
Het had geen zin om hem nog langer vast te houden, dus pakte ik de sleutel en draaide ik de buitendeur van slot. Maar hij had het niet eens door en stond maar met z´n kop tegen het luik te dreunen ... Ik gaf hem een voetje en toen stond hij buiten ...
Wat een voldoening, ondanks dat m´n keuken behoorlijk nat was!
De tussendeur ging weer open en het luik stelde ik weer normaal in.
Nee, die zien we nooit meer terug ... zong ik stilletjes...
