Anders zijn ...

Het kapotte vijfhoekje.

In de wereld van de puntige vierkantjes werd eens een vijfhoekje geboren.

Vijfhoekjes waren jammer genoeg niet gewenst bij de puntige vierkantjes. Ze waren zo anders. 

De vierkantjes zeiden: ‘we breken er wel een hoekje af, dan is het ook een vierkantje.’ 

Dat ging niet zo makkelijk als ze dachten. Ze timmerden erop los, maar het lukte niet om van het vijfhoekje een vierkantje van te maken.

Het vijfhoekje was nu wel flink beschadigd en de puntige vierkantjes waren teleurgesteld over het resultaat. Zo kon het niet. Ze gaven het kapotte vijfhoekje toen maar een grote plank: een houten vierkant met twee kijkgaten erin. Het vijfhoekje moest voortaan die plank altijd voor zich dragen om op een vierkant te lijken. Zo kon het zich jaren in de wereld van de vierkantjes bewegen. Dat vonden de vierkantjes best aanvaardbaar.

Het vijfhoekje echter werd doodmoe van altijd met die grote zware plank te zeulen. Het bleef maar zoeken en zoeken naar een oplossing om een echt vierkantje te worden. 

Na lange tijd kwam het uitgeputte vijfhoekje een paar wijze, afgeronde, vierkantjes tegen. Die zagen er veel vriendelijker uit dan de puntige vierkantjes.

‘Hoe kan ik ooit nog een vierkantje worden?” vroeg het vijfhoekje. ‘Jij? Een vierkantje? Maar … je bent toch gewoon een vijfhoekje!’ zei een van de afgeronde vierkantjes. ‘Leg die plank eens even neer…’. De andere afgeronde vierkantjes zagen het nu ook. ‘Ja! Jij bent gewoon een vijfhoekje! Jij hoeft toch niet te doen alsof je een vierkantje bent! Je hebt alleen maar een hoekje meer dan wij, daar is toch niks mis mee. We kennen er meer zoals jij, hoor!”

Bij de afgeronde vierkantjes mocht het kapotte vijfhoekje dat zware stuk hout eindelijk weggooien. Een paar puntige vierkantjes hadden dat van ver gezien en zeiden: ‘Oei, oei, nu gaat het vast heel slecht met het vijfhoekje, het lukte altijd zo goed met die plank.’ Maar het vijfhoekje wist wel beter.