Goal ... Crea 5219

Goal... dan denk ik het eerst aan voetbal. Maar laat ik nu echt helemaal niks hebben met voetbal...
Dan maar de vertaling; doel/doelstelling/ doelen stellen ...

Zodra ik deze woorden hoor of opschrijf en ze verbindt met het woord 'plan' gaan mijn haren recht overeind staan. Ik ben allergisch geworden voor deze woorden en er ook volledig op afgeknapt.
Waarschijnlijk ga ik chargeren in het persoonlijke stukje dat nu volgt, maar dat is niet zonder reden.

Ik ben veel jaren werkzaam geweest in het onderwijs, en met groot plezier. Eerst als leerkracht, daarna als remedial teacher en de laatste zes jaar als intern begeleider. Er zijn veel ontwikkelingen geweest, maar als er een punt komt waarop het kind niet meer centraal staat en we ons moeten gaan bezighouden met opbrengsten alsof we managers van een bedrijf zijn, dan knapt er iets in me.
En denk niet dat de inspectie daar altijd de boosdoener van is; scholen hebben een behoorlijke vrijheid om dingen beargumenteerd zelf in te vullen. Het is het management van een school die de koers bepaald.
Zo ging het ook op mijn school. Cito opbrengsten werden het doel en om die zo hoog mogelijk te krijgen kwamen er groepsplannen met doelen voor de hoofdvakken, subdoelen en niveaugroepen, tussendoelen waarop geëvalueerd moest worden en dit alles aan de hand van gestelde percentages...
Een enorme extra berg werk, die veel energie en tijd opslokt van de leerkracht.
Stel je een rekenles voor; je hebt drie verschillende niveaus en voor elk niveau een paar doelen waaraan je moet werken... En een uur later heb je dat voor de taalles.. Ha, wie heeft die doelen steeds allemaal paraat? Je bureau dan maar vol met memobriefjes...
(tot zover mijn frustratie...)

Er is niks mis met een globaal doel, maar het stellen van doelen lijkt wel een doel op zich geworden!

En in mijn optiek levert het alleen maar negativiteit op. Want de werkelijkheid verandert zò snel omdat je veel dingen niet in de hand hebt (zowel positief als negatief) en je je doelen dus steeds moet bijstellen/herformuleren. Dat kost veel tijd en energie. En wat als doelstellingen niet behaald worden? Dan voel je je falen, je hebt volop (zelf) kritiek of je gaat nog harder werken!

Als mens heb je de behoefte om gewenst, gezien en je gewaardeerd te voelen, je bent immers een sociaal wezen. Zodra je je echte zijn verbindt aan wat je presteert, raakt je onthecht of blokkeer je, zeker als je de gestelde doelen niet haalt. Dan kun je je waardeloos gaan voelen.

Even terug naar mijn persoonlijke situatie; ik kwam door het ver-gaande beleid van doelen stellen en alles wat daar mee samenhangt (opbrengstgericht werken, gesprekken en vergaderingen) compleet in strijd met mezelf omdat ik dingen moest uitvoeren waarvan mijn hart keihard NEE zei. Dat levert veel stress op, en je vecht een tijd door en probeert dingen zo goed mogelijk op te lossen. Maar ik raakte steeds losser van mezelf en kwam met de dag verder af te staan van het gevoerde beleid.

De ziel en de creativiteit waren uit mijn werk als intern begeleider.

En toen nam ik ontslag, omdat ik met deze werkelijkheid niet meer kon leven.

Zijn doelen dan fout? Nee, dat geloof ik niet... Stel; je hebt een vrije dag en bedenkt een locatie om naar toe te gaan en even wat anders te doen. Onderweg of tijdens het uitstapje kom je dingen tegen die je zeker niet gepland had, maar die reuze leuk zijn. Loop daar niet voorbij! Laat je leiden door wat er op je pad komt... Je hoeft niet meteen helemaal afgeleid te worden van je doel, maar het voegt wel iets toe.

Ik ben ervan overtuigd dat je uiteindelijk (als je dat dan zo belangrijk vindt...) tot betere resultaten komt als je je laat leiden door het proces en het unieke van jezelf kunt verweven in wat je doet.

Dat motiveert, geeft plezier, voorkomt veel stress en geeft voldoening en leidt uiteindelijk ook tot meer efficiëntie. 

En daarom buig ik graag om van doelgericht naar procesgericht. De ambachtsman van vroeger begon als leerjongen en moest nog veel oefenen. Geld en status was zeker niet aan de orde, maar de jongen had plezier in wat hij deed en wat hij leerde, was gericht op zijn werk! 

Het arbeidsideaal van tegenwoordig is persoonlijke ontwikkeling of het salaris. We gaan daarmee steeds losser staan van ons diepste zijn en de ander; individualisme.

Het leven heeft een andere betekenis en ik beperk me nu tot het horizontale vlak. Het gaat om de dingen die zelf waarde hebben; zoals verantwoordelijkheid, liefde, vertrouwen, waarde, vrijheid, vergeving, verwondering ...

En dan nu mijn art journaling spread...

De linkerpagina (product doelen) is gestempeld met een driehoekje van karton dat ik steeds door blauw-zwarte verf haalde. De rondjes zijn gestempeld met behulp van een klein dopje.
In mijn tekenmap had ik wat 'koppen' zitten; een tijdje geleden heb ik zitten oefenen m.b.v. tips uit een boek. Eén van die koppen heb ik aangepast en gebruikt.

De achtergrond op de rechterpagina (proces doelen) is gemaakt met de gelli plate. Ik kon opnieuw een hoofdje gebruiken uit de map. De plaatjes spreken voor zich, denk ik...
Het was deze week ware therapie voor me!

Meer zien van week 9 Crea 5219 over Goal ?
 - Marjan Maakt
 - Blauw ruitje
 - Juffrouw Ooievaar
 - In de weer
 - Knutselpret


Het thema voor volgende week is Travel

Het nut van anderhalve vierkante meter onkruid

Op mijn Sestra scheurkalender kom ik regelmatig stukjes tegen waarvan ik denk 'mwah.. dat is wel de moeite om te onthouden of door te geven...'
Meestal ook een stukje met een glimlach...
Vandaag dus zo'n stukje dat ondertekend was met LG en de titel had "Tuiniers aller landen, verenigt u!"

Wist je dat anderhalve meter wilde grasweide genoeg zuurstof produceert voor één mens voor één jaar?
Als je links buren hebt die het onkruid een meter hoog laten opschieten en rechts buren hebt die hun tuin vol hebben liggen met tegels, dan wonen de aso's dus rechts.
Het planten van één blauwe regen voor de deur van zo'n tuinloos-stadshuis-met-grijs-plaveisel levert al meer op: meer zuurstof en een leukere buurt.

Dus laten we van dit land een jungle maken. Laat de wingerd alle muren bedekken, bruidssluier elk leeg plekje overwoekeren en onkruid welig tieren in alle kieren en gaten van dit landje.
Groene terroristen zijn er al; mensen die van mest, zaad en water explosieven kleien die ze op willekeurige plekken - braakliggende terreintjes, bermen, het spoortalud - laten ontploffen.
Maar het kan grondiger. Elke labbekak die denkt dat hij kan volstaan met een bestrate tuin, krijgt verplicht een naar aarde hunkerende tuinier over de vloer.
Het is tijd voor een groene revolutie; Tuiniers aller landen, verenigt u!
Want groen geeft mensen adem. Het is de menselijke kleur.

Sleur of ..?

Een tijdje geleden las ik een artikel in Quest over "Leve de sleur".
Nu heeft dat woord sleur niet zo'n positieve gevoelswaarde in onze maatschappij. We denken daarbij al snel aan saaiheid en aan veel herhaling van dezelfde dingen zodat we het vervelend gaan vinden.

In het artikel stonden uitspraken van klinisch psycholoog Jeffrey Wijnberg en via internet vond ik hier een interessant stukje tekst van hem over dit onderwerp!
In het artikel in Quest zegt hij dat het iets is van de laatste 50 jaar dat mensen graag het roer omgooien en zo de sleur willen doorbreken. Mensen denken dat het leven maakbaar is en dat ze alles onder contrôle hebben. We willen ook steeds weer een treetje hoger komen.

Daarbij denken mensen vaak te positief en maken ze rooskleurige inschattingen zonder rekening te houden met de negatieve gevolgen op de lange termijn.

Voor de Tweede Wereldoorlog was het juist andersom; je deed gewoon wat iedereen deed, je volgde de voorgeschreven norm. En dat gaf veel duidelijkheid en rust.
Daar kijken we tegenwoordig maar raar tegen aan. Maar vaste regels en patronen geven wel stabiliteit. Kinderen vinden dit heel prettig en lijken er ook beter door te functioneren. Waarom zouden volwassenen er dan niet bij gebaat zijn?

We leven best wel in een hectische tijd, vol van onzekerheden op allerlei gebied. We zijn vaak met z'n allen de weg een beetje kwijt. Er valt ook zoveel te kiezen en te overwegen.

Ontwikkelingen gaan razendsnel en wat vandaag nieuw is, is over twee jaar ouderwets en afgeschreven...
Daar zou je zomaar onzeker van kunnen worden.
En onzekerheid vinden maar weinig mensen fijn. Dat is een vervelend en knagend gevoel waar je maar weinig vat op hebt.

De tijd waarin we leven kunnen we niet veranderen. Maar we kunnen wel als tegenhanger een stukje rust inbouwen in ons leven door er voor te zorgen dat er regelmaat in ons leven is.
De ouderwetse leuze "rust-reinheid-regelmaat" is heus zo gek nog niet in een tijd vol stress.

En toen ik op zoek ging naar een plaatje hierbij, stuitte ik opnieuw op een artikel van Wijnberg, klik ....
Da's ook wel heel toevallig!

Sleur ... als je dit woord positief inkleurt en daarmee de dingen bedoelt die je routinematig elke dag doet, dan is er niets mis mee. 

Mijn man vraagt wel eens of ik breien nu nooit eens zat wordt; elke keer insteken, omslaan, overhalen en af laten glijden... Hij vindt het maar niets voor mij... Nee, ik word het niet zat. Wel als ik het verplicht de hele dag zou moeten doen. Maar ik vind het heerlijk om wat te doen met m'n handen en m'n vingers en daar niet al teveel bij na te hoeven denken.

Enfin, over dat soort dingen wilde ik een andere keer eigenlijk iets schrijven ...

Adopteer een rotonde ...?

Ik was werkelijk stomverbaasd toen ik de allereerste keer in onze plaatselijke gemeente werd geconfronteerd met zo'n soort bordje:

Dat je een kind kon adopteren wist ik natuurlijk wel, en je kunt ook een pup adopteren.

In beide gevallen kun je wat betekenen voor een ander, een hele mooie zaak vind ik ....

Maar een rotonde adopteren; hoe moet ik dat nu toch zien? 

Dus bezocht ik de op het bordje genoemde website maar eens ...

Aha, de C&W Groep zit daar achter, een bedrijf dat helemaal gespecialiseerd is in reclame. 

Maar was is nu de bedoeling van die bordjes op de rotonde? Het klinkt best een beetje zielig ... 'adopteer een rotonde .. ' alsof ie er heel verlaten bij ligt of tenminste dringend hulp nodig heeft ...

Nou, dat is echt niet het geval hoor, de rotondes in ons dorp staan er veelal netter bij dan mijn eigen tuintje!

Dus ik klik op de website verder naar 'rotonde reclame' ..., Maar dan zie ik alleen maar wat vlaggetjes op de kaart van Nederland (daar zal wel e.e.a. gerealiseerd zijn) en verder word ik niet wijzer.

Dan maar even verder kijken op internet, en zoeken op  'adopteer een rotonde' ..., 

En jawel hoor...,  nu kom ik op de site waar het concept van de rotonde specialist te vinden is.

Deze specialist wil kosteloos het onderhoud van alle rotondes over nemen voor langere tijd in een gemeente, zodat gemeenten kunnen bezuinigen en er ook nog eens een forse kwaliteitsslag gemaakt kan worden in de uitstraling van de rotondes...

Nou, dat klinkt veelbelovend ...

Toch zullen de centjes wel ergens vandaan moeten komen ...

Enne ... zullen ze dit echt wel kosteloos doen?

En dan ook nog een kwaliteitsslag? 

--> Ja, die centjes moeten van het bedrijfsleven komen ... Dat is fijn voor gemeenten, zij kunnen het geld weer ergens anders aan besteden of de burger kan minder belasting betalen ...

En deze specialist zal best een graantje meepikken, want voor niets gaat de zon op.

--> In ruil voor de centjes die bedrijven betalen, komt er een bordje op de rotonde met vermelding van het bedrijf, gewoon reclame dus!

--> Is dat nu een kwaliteitsslag? O, er zullen best wel bloemetjes staan hoor tussen die reclamebordjes ... en het zal ook best wel steeds netjes bijgehouden worden ... dat geloof ik wel...

Dus niet: adopteer een rotonde, 

maar sponsor het onderhoud van een rotonde!

Maar weet je wat ik er nu eigenlijk van vind? Ik vind het rotonde verontreiniging ...  

Ik zit helemaal niet te wachten op dat soort bordjes ... 

Ik loop daar gewoon, of ik rijd daar omdat ik van A naar B moet ... en het is fijn als ik weet welke kant ik op moet als ik ergens niet bekend ben, dat soort bordjes zijn nuttig. 

Maar wat moet ik met die bedrijfsnamen? Dat leidt toch alleen maar af als ik moet opletten voor ander verkeer op de rotonde ...

En echt ..., ik vind het zò vies staan al die reclame .. 

Dat noemt men dan een kwaliteitsslag.... Ja, het lijkt alsof ze de rotondes beter gaan onderhouden, maar ik ben prima tevreden met de manier waarop dit nu gedaan wordt door de gemeente. Ik zie dit niet als een vooruitgang hoor...

En persoonlijk zou ik het ook helemaal niet erg vinden als er alleen maar een beetje gras zou groeien op dat middelste rotonde rondje. Kan de gemeente tòch bezuinigen!

Dan lopen wij wel af en toe met de geit langs om het gras kort te houden ....

Dat is even andere koek ...

Wat hoor ik toch? Het lijkt wel gepraat ...
Wie loopt er nu toch zo vroeg op straat te praten? Het is nog maar kwart over 5 ...
En wie doet dat nu vlak onder mijn open raam?
Ja, dat vroeg ik me vanochtend toch af toen ik wakker werd van dit ongewone geluid.
Ik slaap sowieso al licht en dan hoeft er maar wat te zijn of ik ben bij bewustzijn.

Ja, en als je dan een beetje wakker wordt, voel je ook je blaas en dan zit je maar te dubben; zal ik wel - zal ik niet .... Je wordt van een bezoek aan het toilet alleen nog maar wakkerder...
Maar soms lucht het toch op, en slaap je daarna weer lekker in.

Het gepraat buiten werd alleen maar harder, dus besloot ik maar eens achter het rolgordijn te gluren om te zien wie die rustverstoorder was ...
Een man met een mobieltje ... , aha, daarom was er maar één kant van de conversatie. En hij loopt kranten te bezorgen in de wijk.
Maar moet dat praten nu zo hard? Ik riep "pssssssttttttt" en nog eens wat harder "pssssssttttt"...., maar er kwam absoluut geen reactie. Ik had natuurlijk ook "hij, jij daar .....!" kunnen roepen, of "moet dat nou, kan het niet wat zachter?" ... , maar dan had ik ook weer volume moeten gebruiken.
Bovendien liep hij naar z'n auto waarvan de achterklep open stond en smeet deze dicht om z'n dierbare krantjes niet weg te laten waaien, daarna liet hij zich achter het stuur vallen, smeet eveneens het portier dicht en reed luidruchtig weg.
Tja, dan vraag je je toch bepaalde dingen af...

Nog even ingedut, maar toen m'n zoon er om kwart over 7 op stond ben ik er ook maar uit gegaan.
Lekker ontbijtje klaarmaken, tablet opstarten, tuinstoel even droog maken en tadaa....
Nu zag de lucht al behoorlijk dicht, maar ik had niet verwacht dat ik al zo snel m'n boeltje weer op kon pakken! Ik zat nog maar net, en had de eerste hap in m'n mond of de spetters begonnen te vallen.
Even doorbijten, dacht ik ... Heel vaak valt het mee. Maar vanmorgen dus niet, dit werd te gek.
Ik overwoog nog even het zonnescherm uit te draaien, dat hier ook zo'n beetje als luifel fungeert.
Maar ik wist dat er regen opgegeven was, dus zag hier weinig heil in.
Dan maar even in de bijkeuken op de mat bij de openstaande deur... Ja, je vraag je misschien af of ik wel helemaal spoor... (misschien wel niet hoor...), maar ik ben gek op buitenlucht en buiten zijn.
De nattigheid hield echt behoorlijk aan en ik kwam van de regen in de drup. Na tien minuten gutste de regen naar beneden, onweerde het behoorlijk en besloot ik de buitendeuren toch maar dicht te doen.

Ook de poezen vonden het niet leuk. Spooky, de angsthaas, die vanmorgen nog op m'n bed lag, was nergens meer te bekennen en ik denk dat hij ergens op zolder zich heeft vertopt.
Boofy was nog lang stoer en bleef onverstoord in het gras onder de tuintafel liggen totdat ik haar binnen riep.
Nou ja, dan komt ze niet gelijk hoor... Het duurt altijd even, en als ik niet meer kijk doet ze net alsof het haar eigen plannetje was om binnen te komen.

En nu valt de regen (na twee uur) nog steeds met bakken uit de lucht en klinkt de donder er door heen.
Het lijkt wel herfst! We hadden gewoon de lamp aan beneden.
Ik ben maar naar boven gegaan en zit nu op m'n hobbykamer aan m'n bureauplank vlak voor het open raam. De loeplamp is aan, en geeft heerlijk wit licht en af en toe doe ik wat steekjes aan de Framed Flowers van juli. Dat lapje heeft overigens afgelopen zaterdagmiddag ook geleden van de onverwachte regen...
Maar dat komt wel in het berichtje t.z.t. over dit blokje.
Ik groet jullie voor vandaag, met een lang praatje en ook nog eens zonder plaatje; ook dat is andere koek...

Gemengde gevoelens

In de één na laatste schoolweek kwam de inspectrice van onderwijs de school bezoeken waar ik werkzaam ben.
Het was een aangekondigd bezoek, dus konden we ons er al lang van tevoren op voorbereiden.
We hebben best moeilijke en zware jaren achter de rug en het afgelopen jaar was een jaar van het doorvoeren van een aantal veranderingen en het bespreken en vastleggen van procedures.
Kwaliteitszorg en opbrengstgericht werken zijn speerpunten, en alles wat daar mee samen hangt.

Na een toch wel spannende dag, kregen we een goede beoordeling. En daar waren we natuurlijk heel blij mee.
De inspectrice heeft de beleidsdocumenten bestudeerd en een aantal groepen kregen kort bezoek.
Wat ik heel knap van haar vond, was dat de ze meteen sommige zorgleerlingen 'in het vizier' had tijdens een kwartiertje kijken.

Voor mezelf was het afgelopen half jaar wat minder. Af en toe heb ik daar wel eens wat van door laten schemeren hier op m'n blog...
De jaren van constante werkdruk, veel te weinig uren in het verleden, de steeds weer nieuwe ontwikkelingen uitwerken en vorm geven binnen de school, hebben hun tol geëist.
Waarbij ik meteen wil aangeven dat het echt nog veel erger had kunnen zijn.
Ik ben zo blij dat m'n lijf me waarschuwde, anders was ik nog een poosje doorgegaan.
Achteraf kon ik dus blij zijn met de hoofdpijn die ik kreeg als ik langer dan een kwartiertje achter de pc zat of iets zat te lezen...
Inmiddels gaat het stukken beter, en ik hoop dat dit zo blijft.

nou ja, dit is ook wel weer wat overdreven ...

Het is overigens een hele rare gewaarwording om te merken dat je collega's hard aan vakantie toe zijn en er naar uitkijken en dat je zelf - na een periode van rust en op een heel laag pitje werken - je energie voelt toenemen en graag weer aan het werk gaat!
De laatste 2 weken ben ik ook bewust wat vaker naar m'n werk gegaan, gewoon omdat de schooldeuren nu dicht zijn!
Het uitkijken naar 'eindelijk grote vakantie' was er dan dit jaar ook helemaal niet.
In tegendeel; eigenlijk had ik er helemaal geen zin in!
Maar zin of geen zin; de vakantie stond donderdagmiddag voor de deur. Vrijdagmorgen hadden we alleen nog maar een jaarsluiting met het team.

Donderdagavond tijdens het eten hoorde ik van DH over de vliegramp. Hij rijdt veel voor z'n werk en heeft vaak de radio aan. Ik luister nooit naar de radio, dus ik had het nog niet gehoord ...
Nou, het eten smaakte me echt niet meer...
Wat een afschuwelijke werkelijkheid. Ik kan het eigenlijk nog niet bevatten, dat er zoiets gebeurt en voor je gevoel ook nog zo betrekkelijk dichtbij.
Van dag tot dag volg ik nu wel de ontwikkelingen en ik kan je één ding vertellen; ik vind het een smerig zaakje en het is maar heel goed dat Amerika e.e.a. goed in de gaten houdt. Ik heb gezien en gehoord wat de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken (John Kerry) beweert, en daar schrik je toch enorm van!

Vandaag een dag van nationale rouw, terwijl vanmiddag de eerste lichamen in Eindhoven worden verwacht.
Rouw om dit zinloze verlies van zoveel levens. Mannen, vrouwen en kinderen in de kracht van hun leven ...
Je zal maar in één klap op deze manier je geliefden verliezen. Daar zijn geen woorden voor.
Daarnaast is er - begrijpelijk - heel veel boosheid en een groot gevoel van onmacht.

Tja, die vakantie ... Door dit alles is het wel heel anders dan andere jaren.
En ik durf niet meer te zeggen dat ik er geen zin in heb. Dat lijkt haast wel een beetje ondankbaar...
Intussen ben ik wat aan het rondscharrelen ... Een beetje opruimen, een doekje hierover en een sponsje daarover, een steekje hier en een kleurtje daar....
En ondertussen maak je als vanzelf je balans op en besef je meer dan eens wat er werkelijk van waarde en belang is in het leven!

WK voetbalgekte

Nou, het zal niemand ontgaan zijn dat we vlak voor de start van het WK voetbal 2014 staan...

Je moet wel heel erg je ogen in de zak hebben als je daar nog niets van hebt gemerkt, al was het alleen maar het afschuwelijke oranje dat al wekenlang de folders 'siert' en in de etalages van bijna alle winkels (die opeens een opmerkelijke overeenkomst in diezelfde kleur hebben) te zien is.
Of ik nu langs de drogist loop of langs een kledingzaak, er schijnt maar één kleur te kunnen 'schitteren' op dit moment!

En ik weet niet hoe het bij jullie in de straat is, maar misschien hangt het daar ook wel vol met oranje vlaggetjes?
Bij ons valt het erg mee in vergelijking met 2010. Toen had mijn buurman z'n hele huis versierd, maar deze keer hangt er nog niets. (Het is toch zo'n heerlijk geluid als je wilt slapen met je raam open...)

De echte Oranjefans kunnen zich uiteraard helemaal te buiten gaan aan allerlei oranje feestartikelen. Hoezo kritisch t.a.v. plastic? Moet toch kunnen?

De economie schijnt er wel bij te varen, maar wordt er ook nog aan het milieu gedacht?
Alles schijnt om geld te draaien. Mensen laten opeens ander koopgedrag zien en schaffen dingen aan die ze zeker niet hadden aangeschaft als er geen WK geweest zou zijn.
Er heerst bij velen een echte oranjekoorts: shirtjes en toeters worden gekocht, er wordt oranjevla gekozen als toetje en men valt als een blok voor de producten waar men iets gratis bij krijgt; de kleur is uiteraard oranje ..... mensen lijken soms compleet door te draaien

En dan zijn de wedstrijden nog niet eens begonnen.... Want dan moeten er lekkere hapjes komen in oranje, de kratten pils kunnen niet aangesleept worden en de gesprekken zijn zwaar van emotie.
Emotie? Ja, voetbal is al lang geen spel meer en het stadium van sport al ver voorbij. Voetbal is strijd, rivaliteit, eer en macht staan op het spel. Het is vol van agressie. Het gaat om winnen, die ander afmaken, in de pan hakken ... 't Maakt bijna niet uit hoe dat gebeurt. Er is verschrikkelijk veel verruwing in het spel gekomen sinds het om geld gaat. Er wordt gescholden, gevloekt, getrapt, gehinderd ...

De haantjes op het veld zijn (net als de fans) het zeker niet eens met die 'partijdige' scheidsrechter en op een onbewaakt ogenblik, wordt er een elleboogstoot uitgedeeld of een schop. Dat eerste schijnt overigens nu ècht verboden te zijn ...

Het onsportieve gedrag en de emotionele flauwekul van de spelers wekken de agressie op van een bepaald soort bezoekers en zo lopen de dingen volledig uit de hand. En wie het stadion niet meer in mag, vernielt toch lekker de boel op straat?

Het vandalisme lijkt onlosmakelijk verbonden te zijn met voetbalwedstrijden.
Ik kan er nog steeds niet bij en het lukt me gewoon niet om te snappen.
We hebben het hier over volwassenen en jong-volwassen mensen... Iedereen weet toch dat er een winnaar en een verliezer is bij elke wedstrijd? Waarom kunnen we dit niet gewoon sportief opnemen en accepteren?
Bij andere sporten, zoals tennissen en schaatsen, kan dit toch ook?

Nee, dan kijk ik liever naar het onschuldige en ongeorganiseerde spelletje voetbal dat de kinderen op straat spelen. Daar kunnen de volwassenen nog een voorbeeld aan nemen. Natuurlijk wil elk kind ook winnen, maar het is zo mooi om te zien en te horen hoe ze elkaar corrigeren en hoeveel plezier ze beleven om achter het balletje aan te rennen... En daar gaat het toch uiteindelijk om?

Gezeur bij de deur

Sinds maandagmiddag zit er bij ons deze sticker op de brievenbus. 

Eindelijk ... !

Ik loop me al jarenlang te ergeren aan alle 'troep' die er op de mat valt, maar DH dacht er wat anders over.

Eindelijk is hij nu ook zover dat de reclamefolders geweerd mogen worden.

Het laatste jaar heb ik steevast ook alles op de mat laten liggen en daar baalde hij best wel van als hij thuis kwam...

De sticker was een half jaar geleden al besteld, maar nu heeft hij er zelf voor gekozen om die er op te plakken. Geweldig toch?

Nu ben ik zelf wel een beetje extreem in dit opzicht. Ik haat reclame, en dat is niet overdreven. 

Ik draai altijd m'n hoofd om als ik aangeplakte reclameposters zie. De radio word door mij bijna nooit aangezet en televisie kijken doe ik zelden. Ik laat dat niet alleen voor de reclame, maar het heeft wel meegespeeld. 

Het ergert me ook verschrikkelijk als er producten onder mijn aandacht worden gebracht alsof ik die zou moeten hebben. Ik kan toch zelf m'n keuze's wel maken? En als ik denk iets nodig te hebben, dan kan ik me toch aan alle kanten en via diverse bronnen laten informeren?

Om maar te zwijgen van misleidende reclame, die er in allerlei soorten en maten is. Benieuwd?
Kijk dan maar eens HIER. Zelfs het NRC schreef erover ...

Zoekend naar plaatjes op internet, vond ik nog wat varianten...

Ach, het is maar wat je wil en wat je wenst...

En dan hebben we nog bovenstaande.... Die zou ik zelf niet bij de deurbel plakken, maar ik kan me wel voorstellen dat mensen het doen.

Aan de gewone collectes via de bussen geef ik altijd, maar ik ervaar het wel als irritant als er bijna wekelijks voor een collecte aangebeld wordt. Niet zomaar omdat ik dan in de buidel moet tasten, maar gewoon omdat ik dan uit m'n bezigheden wordt gehaald. En het is toevallig altijd als je net op zolder bent, of als je aan tafel zit...

Een ander geval vind ik het donateur worden van een organisatie via de welbekende overtuigende en zogenaamd vriendelijke en soms slijmerige wervingspraatjes aan de deur. Tjonge, wat vind ik die irritant!!!!

Ze zijn zo vreselijk van hun gelijk overtuigd, maar o wee als je er eerst over na wilt denken...

Meteen boter bij de vis, dat is wat ze willen. En het laatste nieuwe is dat je binnen twee weken je toch kunt bedenken en af kunt melden. Dat klinkt prachtig, maar in de praktijk wordt dit natuurlijk vaak vergeten.

En dan hebben we nog de categorie 'product aan de man brengen' ... Of het nu een groene stroomproducent is, of een gevelreiniger, of een telefoonaanbieder is.... Ik verkoop altijd NEE.

Vroeger luisterde ik het hele riedeltje uit van deze mensen, maar zelfs dat kan ik niet meer opbrengen.

Ze zijn ook nog eens beslist niet kort van stof....

Tegenwoordig kap ik ze al snel af en zeg ik hoofdschuddend "geen interesse, hoor" en probeer ik zo snel mogelijk op een enigszins fatsoenlijke manier de voordeur weer te sluiten.

Gistermiddag had ik trouwens een 'originele' aan de deur.

Ik zat boven in m'n hobbykamer en zat juist wat te prutsen toen er aangebeld werd. Ik twijfelde of ik naar beneden zou lopen, want er wordt ook nogal eens na schooltijd 'belletje geleld" (we wonen op zo'n heerlijk hoekje van de straat). Maar toen bedacht ik me opeens dat het wel eens mijn vriendin met hondje Puck kon zijn. Dus ik rende toch maar naar beneden. 

Helaas, daar stond een jongeman ....(ze worden steeds jonger, of word ik soms ouder ?) 

Witte jas aan, badge op de jas, formuliertjesblok onder de arm en een tandenpastagrijns ....

"Eén hele goede middag, mevrouw! Ik zeg nèt tegen mijn collega dat ik vanmiddag iedere mooie vrouw die ik tegen kom een hand ga geven..."

Wat ik toen zei was misschien niet goed van me (en ook helemaal niet netjes!), maar ik zei: "Ik heb geen zin in deze flauwekul, ga naar je moeder of in de zandbak spelen!"
Hij was even verbijsterd, maar terwijl ik de deur al wilde gaan sluiten, riep hij 'maar ik kom voor een goed doel...'
Natuurlijk had ik nog kunnen zeggen van 'zeg dat dan meteen' maar daar had ik geen zin meer in.
Ach, hij was het 'slachtoffer' van al zijn voorgangers die bij mij aan de deur kwamen...

GEEN GELEUR AAN MIJN DEUR

Relax ...

Tjonge, het is al bijna een week geleden dat ik een berichtje schreef!
Ik kreeg al van een paar bloglezers verontruste reacties, want opeens zo'n blog-stilte is niets voor mij.
Dat klopt ook wel. Ik vind bloggen echt superleuk en ik zal het ook niet snel opgeven.
Maar af en toe zijn er dagen of weken dat ik er geen fut of zin in heb.

Vanaf de voorjaarsvakantie heb ik het heel druk op m'n werk en ik geef eerlijk toe dat het werk aanvoelt alsof het op m'n nek zit. En dat laatste is erger dan het eerste. Want ik vind het helemaal niet erg om hard te werken of als er veel te doen is.
Maar ik krijg allerlei signalen die me vertellen dat ik gestresst ben! En dat is niet goed en ik neem die signalen ook serieus...

Vandaag schoot me zomaar dat woord onthaasten te binnen ...
Een woord dat ik vaak om me heen heb gehoord en inmiddels geassocieerd heb met (en dan zeg ik het even heel erg zwart-wit) jezelf bijna letterlijk over de kop werken en nergens meer de tijd voor nemen, alle signalen negeren voor een tijd en dan vervolgens de meest gekke toeren uit moeten halen om weer te ontspannen.
Eh..., laat ik zeggen dat dit dus helemaal mijn stijl niet is.
Ik ben van mening dat inspanning en ontspanning met elkaar in evenwicht moeten zijn, zelfs binnen een dag.
Zelf houd ik dat het langste vol en ik voel me er ook goed bij.

Ik weet wel dat onthaasten het kiezen is voor een bewuste ontspanning, een reactie op werkdrukte en stress.
Er  kan  zomaar iets insluipen waardoor de werkdruk te hoog voor je wordt. Of je maakt je zorgen om iets, ook zo'n gebied waar je geen vat op hebt...

I.p.v. onthaasten kies ik liever voor 'relax' ... En soms moet ik ook bewust op een relaxte manier met de dingen omgaan. Dan zeg ik "het is maar werk hoor..., of het is maar geld...." 

Gelukkig heb ik heerlijke hobby's om te ontspannen, maar soms kun je daar ook druk mee zijn.

Tijd dus om soms een stapje terug te doen en helder te krijgen wat dingen met je doen en waar je prioriteiten liggen!

Anders zijn ...

Het kapotte vijfhoekje.

In de wereld van de puntige vierkantjes werd eens een vijfhoekje geboren.

Vijfhoekjes waren jammer genoeg niet gewenst bij de puntige vierkantjes. Ze waren zo anders. 

De vierkantjes zeiden: ‘we breken er wel een hoekje af, dan is het ook een vierkantje.’ 

Dat ging niet zo makkelijk als ze dachten. Ze timmerden erop los, maar het lukte niet om van het vijfhoekje een vierkantje van te maken.

Het vijfhoekje was nu wel flink beschadigd en de puntige vierkantjes waren teleurgesteld over het resultaat. Zo kon het niet. Ze gaven het kapotte vijfhoekje toen maar een grote plank: een houten vierkant met twee kijkgaten erin. Het vijfhoekje moest voortaan die plank altijd voor zich dragen om op een vierkant te lijken. Zo kon het zich jaren in de wereld van de vierkantjes bewegen. Dat vonden de vierkantjes best aanvaardbaar.

Het vijfhoekje echter werd doodmoe van altijd met die grote zware plank te zeulen. Het bleef maar zoeken en zoeken naar een oplossing om een echt vierkantje te worden. 

Na lange tijd kwam het uitgeputte vijfhoekje een paar wijze, afgeronde, vierkantjes tegen. Die zagen er veel vriendelijker uit dan de puntige vierkantjes.

‘Hoe kan ik ooit nog een vierkantje worden?” vroeg het vijfhoekje. ‘Jij? Een vierkantje? Maar … je bent toch gewoon een vijfhoekje!’ zei een van de afgeronde vierkantjes. ‘Leg die plank eens even neer…’. De andere afgeronde vierkantjes zagen het nu ook. ‘Ja! Jij bent gewoon een vijfhoekje! Jij hoeft toch niet te doen alsof je een vierkantje bent! Je hebt alleen maar een hoekje meer dan wij, daar is toch niks mis mee. We kennen er meer zoals jij, hoor!”

Bij de afgeronde vierkantjes mocht het kapotte vijfhoekje dat zware stuk hout eindelijk weggooien. Een paar puntige vierkantjes hadden dat van ver gezien en zeiden: ‘Oei, oei, nu gaat het vast heel slecht met het vijfhoekje, het lukte altijd zo goed met die plank.’ Maar het vijfhoekje wist wel beter.