Dat vogeltje ...

Omdat DH de hele zomer speciaal voer ophangt voor de vogels, komen ze graag bij ons.

We zien hele hordes mussen en vinkjes bij de pindakaaspotjes en de hanger met voer. 

Ze kwetteren er vrolijk op los en soms maken ze ruzie.

Onze poezen kijken er met een schuin oogje naar, maar zijn te lui om actief op jacht te gaan. Gelukkig maar... En soms lijken de vogeltjes hen gewoon uit te dagen!

Maar de laatste weken van de zomer zag ik steeds dit vogeltje, volgens mij een gewone mus.

En altijd was ze alleen en ik vond haar ook een tikkeltje sloom.

Eerst dacht ik dat ze niet meer kon vliegen, want ze hupte alleen maar. 

Als ik dichtbij kwam, vloog ze nog niet weg.

DH klapte in keer in zijn handen en toen bleek ze tòch te kunnen vliegen ...

Deze foto is uitvergroot na bijsnijden... en nu twijfel ik toch of het wel een musje is.

Ze heeft best een dik borstje en ze is ook pluizig. Zou het een jong vogeltje zijn?

Enfin, ze bleef komen en meestal hield ik het goed in de gaten als de katten buiten waren.

Eén keer probeerde Boofy haar toch te besluiten en toen klapte ik meteen in mijn handen en vloog ze weg. Boofy kreeg natuurlijk een uitbrander...

Maar... (en het was te verwachten...), op een dag zagen we het vogeltje niet meer. 

Bewijs heb ik niet, maar ik denk toch dat ... 😢

Bonenkaarten

Tijdens de afgelopen zomerweken heb ik een aantal kaarten gemaakt.

Alhoewel ik graag buiten zit, was ik soms blij dat het even wat minder was zodat ik boven in mijn papierkast kon duiken. 

Natuurlijk kun je ook buiten kaarten maken, maar op de één of andere manier werkt dat bij mij gewoon niet.

In een oudere Marjolein Bastin agenda vond ik een pagina over tuinbonen. Ik vond de afbeeldingen zò mooi en ik zag het meteen al voor me ...; verwerken op kraftpapier kaarten en combineren met groen papier...

Alle boontjes werden voorzichtig uitgeknipt en de reststukjes bewaarde ik ook. 

Toen ben ik gaan proberen en schuiven... De randjes zijn voorzien van een likje groene inkt; ik haal ze gewoon langs het stempelkussentje.

Zelfs bonenkruid... een stukje taartpapier erbij ... en weer een kaart gemaakt!

Niks weg gegooid en dik tevreden.

Manege Wild Horses

Het is natuurlijk heel jammer dat mijn vriendin Corrie al vanaf 1 april niet meer heeft geblogd. 

En dat is beslist geen grap; ze is heel druk met wat anders...

Eerst had ik het ook niet zo door hoor, maar op een gegeven moment werd mijn hulp ingeroepen.

Grote grutten, wat ze nu weer overhoop haalde...

Ze is een manege aan het opzetten!

En of ik ook paarden wilde fokken...

Daar had ik natuurlijk helemaal geen verstand van. Dus alle info kreeg ik van Corrie en ik dacht 'vooruit dan maar die geit dat paard...'

Links Hankey, gefokt door Corrie.... en een week later werd Punky bij ons geboren. Ze zijn een goed stel samen!

Maar daar bleef het natuurlijk niet bij.

Corrie meldde al snel dat Frankey een vriendinnetje nodig had. Dus ik was blij dat er bij ons weer een meisje bij kwam, Daisy...

Daarna ging het allemaal razendsnel en wat hadden we het druk!

Dit vijftal is van Corrie, waaronder Hankey en Franky... En ik geloof dat er nog meer verwacht worden.

En hier zagen Rodney en Sky het levenslicht. Het zijn twee uitersten van elkaar (Rodney is vurig en Sky de rust zelve), maar ze kunnen het goed samen vinden.

Er is nu nog één paard onderweg, maar dan is het voorlopig welletjes geweest. Althans, bij mij...

Met enige moeite kreeg ik ze zover dat ze even op hun buik gingen liggen, zodat ik jullie hun achterkantjes kan laten zien. Daar zit nl. een rits in met een zakje erachter. 

Kinderen kunnen hun zorgen op een briefje schrijven of tekenen en het dan in dit zakje doen. Het liefst zou je denken 'rits dicht --> zorgen weg...' Maar zo werkt het vaak niet.

Verzorgers kunnen de briefjes bekijken en weten zo beter wat er in deze kinderen omgaat en er op inspelen.

De paarden gaan naar Troostdekentje, het zijn zg. Zorgenpaardjes. 

Ze worden doorgestuurd naar Coachend Paard in Oud Alblas, waar ook kinderen terecht kunnen voor therapie en i.c.m. deze therapie krijgen ze dan zo'n zorgenpaardje. 

Aardenburg ... (onze vakantie deel 5)

Tjonge, inmiddels is het herfst geworden en ik zit nog te bloggen over de zomervakantie. 

Maar vandaag het laatste deel hoor...

Het was al avond toen we naar Aardenburg gingen. Ik had weleens bij Mevrouw W. gelezen dat dit een mooi plaatsje is en ik was nieuwsgierig...

Onderweg kwamen we langs de weg een ingang tegen van een wandelpad in het bos en omdat we de volgende dag onze kinderen verwachtten, leek het ons leuk om daar met hen te gaan kijken.

We reden eerst het stadje door om te kijken waar alles was. 

Ik las op internet dat de Sint-Baafkerk het oudste gebouw van Aardenburg is. Er zijn diverse restauraties in de loop van de eeuwen geweest.

Helaas was de kerk niet open en de interieurfoto komt dan ook van internet. 

Naast kerkdiensten worden er ook concerten gehouden en is het gebouw te huur voor gelegenheden zoals huwelijken, uitvaarten en exposities.

En dan heb je natuurlijk ook de prachtige Kaaipoort, die je niet over het hoofd kunt zien.

Het is de enige overgebleven stadspoort van Aardenburg. De drie andere zijn afgebroken.

Het viel niet mee om met de invallende schemering nog een duidelijke foto te maken. Terwijl ik mijn best deed, nam manlief deze foto intussen...

Het werd steeds donkerder en we waren moe. We besloten naar de camping terug te gaan en toen ontdekte DH een straatje waar hij weleens geweest was voor zijn werk.

En ìk ontdekte toen ook iets heel leuks!

Het potten- en pannenhuisje waar Mevrouw W. langs was gelopen. Als je op de link klikt, moet je helemaal door scrollen naar het einde van het bericht...

Ik vond het enig en heb het aan alle kanten staan te bewonderen!

We zijn maar een week in Zeeuws-Vlaanderen geweest en ik had echt nog wel meer willen doen en zien. Maar we hadden weer verplichtingen thuis en DH houdt van korte vakanties.

We gaan vast nog een keer terug!

Fietsen... (onze vakantie deel 4)

Veel mensen houden van fietsen en ik heb het vroeger ook veel gedaan. 

Maar de laatste jaren eigenlijk helemaal niet meer en dat komt omdat ik een keer aangereden ben. 

Het was helemaal niet ernstig, maar ik ben o.a. daardoor het vertrouwen een beetje kwijt geraakt. 

Al verschillende keren heb ik geprobeerd weer te fietsen, maar ik zit er heel gespannen op en vind er niks aan. Heel jammer voor mijn lieve man, die juist heel graag fietst!

Enfin, we besloten de fietsen mee te nemen op vakantie en te kijken of er van kwam...

En het viel me niet tegen, al had ik natuurlijk wel wat zadelpijn. Elke dag maakten we één of twee kortere ritjes van 4 tot 10 kilometer. 

De schelpenpaadjes vond ik wat minder, zeker als je ook nog gaat stijgen en dalen en tegenliggers hebt. Maar het ging steeds een beetje soepeler.

Je komt met de fiets op heel andere plekjes dan met de auto en je ervaart de omgeving ook meer met al je zintuigen. Ik wist dat natuurlijk wel, maar beleefde het weer opnieuw!

Wat is dit landschap mooi... zo ongerept nog... Ik noem het graag 'kneuterig' zonder de betekenis van bekrompen of benepen... ; juist knus, gezellig, kleinschalig en lief.

Ja, Zeeuws-Vlaanderen heeft mijn hart wel gestolen!

We hebben ook nog een dagdeel een E-chopper gehuurd en wat was dat gaaf! Ook daar moest ik natuurlijk even aan wennen en de bochtjes nam ik echt wel voorzichtig, maar op een recht stuk durfde ik lekker door te rijden!

We maakten een prachtige strandtocht langs de duinen.