Gemengde gevoelens

In de één na laatste schoolweek kwam de inspectrice van onderwijs de school bezoeken waar ik werkzaam ben.
Het was een aangekondigd bezoek, dus konden we ons er al lang van tevoren op voorbereiden.
We hebben best moeilijke en zware jaren achter de rug en het afgelopen jaar was een jaar van het doorvoeren van een aantal veranderingen en het bespreken en vastleggen van procedures.
Kwaliteitszorg en opbrengstgericht werken zijn speerpunten, en alles wat daar mee samen hangt.

Na een toch wel spannende dag, kregen we een goede beoordeling. En daar waren we natuurlijk heel blij mee.
De inspectrice heeft de beleidsdocumenten bestudeerd en een aantal groepen kregen kort bezoek.
Wat ik heel knap van haar vond, was dat de ze meteen sommige zorgleerlingen 'in het vizier' had tijdens een kwartiertje kijken.

Voor mezelf was het afgelopen half jaar wat minder. Af en toe heb ik daar wel eens wat van door laten schemeren hier op m'n blog...
De jaren van constante werkdruk, veel te weinig uren in het verleden, de steeds weer nieuwe ontwikkelingen uitwerken en vorm geven binnen de school, hebben hun tol geëist.
Waarbij ik meteen wil aangeven dat het echt nog veel erger had kunnen zijn.
Ik ben zo blij dat m'n lijf me waarschuwde, anders was ik nog een poosje doorgegaan.
Achteraf kon ik dus blij zijn met de hoofdpijn die ik kreeg als ik langer dan een kwartiertje achter de pc zat of iets zat te lezen...
Inmiddels gaat het stukken beter, en ik hoop dat dit zo blijft.

nou ja, dit is ook wel weer wat overdreven ...

Het is overigens een hele rare gewaarwording om te merken dat je collega's hard aan vakantie toe zijn en er naar uitkijken en dat je zelf - na een periode van rust en op een heel laag pitje werken - je energie voelt toenemen en graag weer aan het werk gaat!
De laatste 2 weken ben ik ook bewust wat vaker naar m'n werk gegaan, gewoon omdat de schooldeuren nu dicht zijn!
Het uitkijken naar 'eindelijk grote vakantie' was er dan dit jaar ook helemaal niet.
In tegendeel; eigenlijk had ik er helemaal geen zin in!
Maar zin of geen zin; de vakantie stond donderdagmiddag voor de deur. Vrijdagmorgen hadden we alleen nog maar een jaarsluiting met het team.

Donderdagavond tijdens het eten hoorde ik van DH over de vliegramp. Hij rijdt veel voor z'n werk en heeft vaak de radio aan. Ik luister nooit naar de radio, dus ik had het nog niet gehoord ...
Nou, het eten smaakte me echt niet meer...
Wat een afschuwelijke werkelijkheid. Ik kan het eigenlijk nog niet bevatten, dat er zoiets gebeurt en voor je gevoel ook nog zo betrekkelijk dichtbij.
Van dag tot dag volg ik nu wel de ontwikkelingen en ik kan je één ding vertellen; ik vind het een smerig zaakje en het is maar heel goed dat Amerika e.e.a. goed in de gaten houdt. Ik heb gezien en gehoord wat de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken (John Kerry) beweert, en daar schrik je toch enorm van!

Vandaag een dag van nationale rouw, terwijl vanmiddag de eerste lichamen in Eindhoven worden verwacht.
Rouw om dit zinloze verlies van zoveel levens. Mannen, vrouwen en kinderen in de kracht van hun leven ...
Je zal maar in één klap op deze manier je geliefden verliezen. Daar zijn geen woorden voor.
Daarnaast is er - begrijpelijk - heel veel boosheid en een groot gevoel van onmacht.

Tja, die vakantie ... Door dit alles is het wel heel anders dan andere jaren.
En ik durf niet meer te zeggen dat ik er geen zin in heb. Dat lijkt haast wel een beetje ondankbaar...
Intussen ben ik wat aan het rondscharrelen ... Een beetje opruimen, een doekje hierover en een sponsje daarover, een steekje hier en een kleurtje daar....
En ondertussen maak je als vanzelf je balans op en besef je meer dan eens wat er werkelijk van waarde en belang is in het leven!