There are moments ...

Soms lijkt het alsof je je dag niet hebt ...
Althans, daar heb ik de laatste tijd last van. Ik blijf dan lang in pyjama lopen, snuffel een beetje hieraan en daaraan ..

Er komt eigenlijk niet veel uit mijn handen op zulke momenten en hoe langer het duurt, hoe rotter ik me ga voelen.
Klusjes genoeg om beet je pakken, maar de energie en de moed ontbreekt.
Ik trek me terug en als ik niet uit kijk, ga ik me nog zielig voelen ook.
Ieder ander lijkt te genieten, een doel te hebben...
Dat is natuurlijk helemaal niet waar, ik weet best dat ieder huisje zijn kruisje heeft. En ik ken genoeg mensen die in de problemen zitten.

Dus besloot ik mezelf vandaag aan te pakken op het moment dat alles anders voelde dan dat het eigenlijk is.
Ik zag dat het buiten mooi weer was en vroeg me af wat ik zou willen...
Dat was niet zo moeilijk; de zomersfeer oproepen.
Na de heerlijke vakantie ben ik toch een beetje in een gat gevallen. Het is weer voorbij en het weer speelde de afgelopen dagen ook niet mee. Meestal heb ik daar helemaal geen last van. Maar ik had de afgelopen week veel momenten waarop ik het gevoel had dat we in de herfst zaten en de zomer voorbij was.
Het deed gewoon een beetje zeer. Ook richting het werk vond ik het moeilijk; kan ik het nog wel en wat als ik straks weer moet gaan opbouwen? Pffffffttttttttt ...

Oké, de zomersfeer; hoe doe ik dat? In elk geval erop uit gaan en niet thuis blijven zitten. Dus waarom niet naar het tuincentrum? Deze bonnen heb ik toch nog ...
Sorry voor de reclame die ik nu maak, maar ik wilde de bonnen toch besteden ondanks dat ik eigenlijk niet blij ben met deze groengigant. Je moet behoorlijk stevig in je (tuin) schoenen staan wil je niet bezwijken voor al het leuks dat je daar tegen komt. In mijn ogen vaak ook overdadig en daarom kan ik er goed voorbij lopen.

Ik voelde me al een heel stuk beter toen ik de auto instapte. M'n shirtje leek wat minder strak te zitten (ja, paar kilootjes eraf...) en m'n benen zijn ook wat gebruind in de vakantie.
Op de rotonde, die ik driekwart moest nemen en waarbij ik dus altijd m'n richtingaanwijzer naar links zet, piepte er nog een 'dame' vlak voor m'n wielen waardoor ik moest remmen. Dat gebeurt me tegenwoordig wel vaker, en ja... ik baal daar van. Dus was daar een momentje ergernis; mens wacht even op je beurt!

Wat een rust en wat een bloemenzee toen ik eenmaal binnen was. Geuren en kleuren overweldigden me. Ik weet allang dat mijn tuin niet op Intratuin gaat lijken en dat hoeft ook niet.
In de creatieve hoekjes zie ik leuke dingen, b.v. grote glazen potten met klosjes touw. Erg leuk, maar bijna drie euro per stuk en één is er ook maar één ...
Houten spulletjes, geverfde spulletjes, ook van een paar bekende merken... Nee hoor, die laat ik lekker staan.

Maar er gaan wel plantjes in m'n kar ... alpine rotsplantjes, klokjesbloem. En oh, kijk nou...., en trostomatenplantje, dat is leuk! En lupine ... , doet me denken aan vroeger thuis. Daar kwamen wat bijen op af. Ja, die moet mee!
Dit is het moment dat ik weer tot mezelf kom.

Nog een zakje potgrond meenemen kan geen kwaad. Daar loopt alweer die dame met klakhakjes voor me. Alhoewel, ze staat stil. Haar mannetje moet met de kar in de buurt blijven en elke keer hebben ze weer wat te overleggen. Geen idee waarom je dan steeds de doorgang moet versperren. Zouden ze denken dat ze alleen op de wereld zijn? Afvraag-momentje ...

Als ik de gekochte spulletjes over breng in m'n auto, zie ik twee oude vrouwtjes aankomen. Het lijkt mij dat de één moeite gedaan heeft om er jong uit te zien. Ze draagt een rokje met een legging eronder. Maar de ochtendwind is fris, misschien dat ze daarom die sokken en sandalen aan gedaan heeft. Ze draagt een grote bril en loopt niet meer zo rechtop.
Even later komen er twee oudere mannen door de schuifdeur, de één met stok, dikke sokken aan.
Ik vraag me af waarom ze altijd te kleine sandalen dragen waar die tenen overheen hangen ...
Nou, ik hoop maar dat mijn kinderen me later waarschuwen als ik dit soort dingen ga doen!

Met een vette glimlach rijd ik naar huis en ga ik de auto uitladen. Inmiddels is de tuin zonovergoten en de wasmachine klaar.
Ik voel me bijna de gelukkigste mens op aarde als de poezen naar beneden rennen en met me meelopen naar buiten om aan de plantjes te snuffelen...

Trapje van m'n vader met klodders verf .... Het geeft een moment van weemoed; hij zit daar op z'n kamer in het verzorgingstehuis en ooit genoot hij ook zo als ik nu doe... Hij hield zo van z'n tuin en z'n plantjes, het verven ...
Huisje, boompje, beestje

Ik kom mijn dag wel goed door ...
Wat heb ik vanavond weer veel om voor te danken!