Het zal jullie niet verwonderen dat wij erg genieten van onze kleinzoon Guus. We zijn gewoon verliefd op die jongen!
Prachtig om te zien hoe hij ontwikkelt en zijn karakter steeds meer vorm krijgt.
We zien soms dingen waarvan we zeggen 'dat zat er als baby al in, maar nu zie je het duidelijker'.
Zo kan Guus zich heftig verzetten tegen slapen overdag. Hij doet dit al een tijdje niet meer, behalve als hij in de auto zit. Hij is nu ruim tweeënhalf en vertikt het gewoon, terwijl hij wèl moe is. Altijd erg vroeg wakker (voor 6 uur) en de hele dag druk in de weer, maakt dat hij het toch nog wel nodig heeft.
Dus zegt zijn moeder "Guus, je moet echt even gaan slapen, dan ben je straks weer vrolijk..."
Guus denkt even na, trekt een gek gezicht en roept 'ik bèn al vrolijk!'
Een tijdje geleden wilde hij persé bij de autogarage naar binnen met zijn moeder. Hij was daar eerder geweest toen schoondochter een andere auto zocht.
"Nee", zei ze "we gaan geen auto kopen nu".
"Maar ik wil niet kopen..., maar kìjken!" riep Guus.
Tja, soms weet je niet hoe je op een gezellige manier van dat willetje af moet komen, dus zei ze "je mag daar niet zomaar gaan kijken van de meneer"...
Guus: "ooooo, is dat van Corona?"
- "Guus, we weten geen naam voor de baby; kun jij er eentje verzinnen?"
- "Uhm..., ik wil de baby opaoma noemen"
- "Opaoma? Vind je dat mooi?"
-" Ja, ik vind opa en oma heeeel lief"
Guus krijgt een nieuwe kamer, helemaal boven. Zijn ouders zijn druk bezig met sauzen en behangen van de nieuwe kamers op de zolderverdieping. Beetje spannend is het natuurlijk wel straks voor Guus...
Want de kamer die Guus nu heeft, wordt voor de baby.
- "De baby kan ook wel op mijn nieuwe kamer slapen, dat vind ik wel leuk!"
- "Baby's doen wel huilen 's nachts hoor, vind je dat niet erg?'
- "Nee hoor, dan ga ik de baby gewoon troosten".
Als Guus bij ons komt, brengt hij vaak iets mee. En als hij naar huis gaat, wil hij graag iets van ons mee nemen. Dat vinden wij niet erg; na verloop van tijd komt het weer terug, we noemen dat gewoon 'logeren.'
Dus Guus had zijn grote aap mee gebracht, aangekleed en al. Hij liet hem op de mat vallen en ik zei "Ooo, wat een mooie aap ben jij, ben jij de aap van Guus?"
Guus keek me even aan en riep "het is een nepperd hoor!"
We hebben zò gelachen; het ene moment is hij nog klein en het andere moment doet hij zo stoer...
Hij zegt ook van zichzelf dat hij een 'klein beetje groot' is. Daar weet hij dan handig gebruik van te maken. Zo eet je pas je korstjes op als je ècht helemaal groot bent... Of ben je echt nog een beetje klein om op te ruimen...
En dat mama een baby in haar buik heeft, is òok handig...
- Mag ik iets kijken?
- Nee, nu niet hoor Guus...
- Maar de baby wil graag Kikker kijken!
Soms praat Guus een beetje onduidelijk. Of nee, wij kunnen hem niet zo goed verstaan af en toe...
Tijdens het eten had hij de grijze kookwekker op zijn blad van de kinderstoel en hij wilde 'sarte'...
Ik snapte er niks van, want ik dacht hij heeft de grijze en de andere is wit! Misschien bedoelde hij iets anders?
Nog een keertje zeggen en nog een keertje...
Opeens roept hij 'net als opa T-shirt...!'
Aha, hij bedoelde de witte kookwekker en benoemde die als zwart. Dat zijn lastige kleuren voor een kind en ze worden nog vaak samen gebruikt ook!
Samen koken met Guus is ook leuk. Hij wil dan een eigen pan hebben, met een glazen deksel erop.
Alle plastic lepeltjes gaan erin, en verder graag een aardappelschil, champignon of worteltje. En dan strooien met het zout natuurlijk... En je eigen kookwekker hebben!
En wist je ook dat wij 'wormen' roerbakken om door de pasta te doen, volgens Guus?
Vorige week zijn we wel geschrokken. Er kwam een appje van Petra (de mama van Guus) binnen dat Guus in het ziekenhuis was.
Omdat Guus overal op weet te klimmen via stoelen en krukjes, hadden ze juist de medicijnen die Arthur (de papa van Guus) slikte voor z'n hernia opgeruimd. Daarbij is waarschijnlijk een pilletje op de grond gevallen en toen moest Guus toch even proeven. Al weet hij hèèl goed wat medicijnen zijn en dat hij daar niet aan mag komen. Maar de nieuwsgierigheid had toch de overhand.
Gelukkig kwam hij meteen naar Petra toe en vertelde hij dat het pilletje vies was...
En toen ging het snel; naar de eerste hulppost van het ziekenhuis, maag leegspoelen en een nachtje blijven ter observatie.
Dat lijkt misschien overdreven, maar Arthur had hele zware pijnstilling, dus namen ze geen enkel risico.
Guus wilde alleen niet gaan slapen 's avonds, want ja... hij was niet ziek en dan ga je toch niet in een ziekenhuis slapen! Maar Petra mocht ook blijven slapen en toen heeft ze maar gezegd dat het een soort vakantie was en dat ze nu een nachtje samen gingen logeren...
Tja, en als papa dan je knuffels komt brengen en je krijgt nog een fles met warme melk, dan zak je toch weg na zo'n spannende dag...
Guus is niet naar geworden en het is allemaal goed afgelopen. De volgende morgen mochten ze weer naar huis!
